Kościół Matki Bożej Zwycięskiej

Ekstaza św. Teresy - Gian Lorenzo Bernini

(Santa Maria della Vittoria
  Via Venti Settembre, 17
  Godziny otwarcia: 7 - 12; 15:30 - 19:15)

Położony niedaleko centralnego Placu Republiki karmelitański kościół Matki Bożej Zwycięskiej swoim imieniem upamiętnia jeden z epizodów wojny trzydziestoletniej - klęskę, jaką siły Ligi Katolickiej zadały wojskom protestanckim w 1620 roku na Białej Górze pod Pragą.
To ważne dla przyszłej historii religijnej Czech zwycięstwo przypisano Madonnie. Legenda głosi, że w krytycznym dla katolików momencie pojawił się na polu boju kapelan karmelita z niewielkim, przedstawiającym Świętą Rodzinę obrazkiem zbezczeszczonym przez protestanckich żołnierzy. Przez wykłute oczy Madonny i Józefa z obrazka wystrzeliły promienie światła, które oślepiły wrogie wojsko, zmuszając je do bezładnej ucieczki.
Obrazek wraz ze zdobytymi trofeami przywieziono do Rzymu i złożono w karmelickim kościele, który odtąd przyjął imię Matki Bożej Zwycięskiej. Sztandary do niedawna można było zobaczyć w kościelnej zakrystii, obraz zaś spłonął w XIX w., a jego miejsce zajmuje XVII-wieczna kopia.

Kościół był zbudowany w początkach XVII wieku przez architekta Carla Madernę. Bogate, jednonawowe wnętrze doskonale reprezentuje styl dojrzałego rzymskiego baroku. Dekoracje na sklepieniu, w absydzie, na chórze nawiązują do praskiego zwycięstwa jako tryumfu nad herezją. Napis nad chórem cytuje słowa pieśni zaintonowanej przez kapelana karmelitę na polu bitwy: "Ciesz się Dziewico Maryjo, wszystkie herezje Ty sama zwyciężyłaś". Boczne kaplice poświęcone są karmelickim świętym. Goszczą dzieła znakomitych malarzy XVI i XVII wieku - Cavaliera d'Arpino, Domenichina, Guercina.
Ostatnia kaplica po lewej stronie, kaplica Cornaro, gości główny klejnot kościoła - Ekstazę św. Teresy Berniniego. Rzeźba ilustruje mistyczne przeżycie św. Teresy z Ávila opisane przez nią w Księdze Życia. Przedstawia tajemniczo uśmiechniętego cherubina, który strzałą o ognistym grocie mierzy w serce omdlałej, opadłej na obłok Teresy. Ciało Świętej ginie w ciężkim karmelitańskim habicie i tylko zwisła stopa, opadła dłoń oraz twarz o rozchylonych ustach i przymkniętych powiekach świadczą o pełnym poddaniu woli anioła, który swą włócznią powoduje zarazem fizyczny ból jak i mistyczną, transcendentną radość i uniesienie. Na oboje z góry spływają złociste promienie światła. Z galeryjek po obu stronach kaplicy obserwują scenę roztargnieni członkowie rodziny Cornaro. "Spektakl", w który Bernini angażuje również nas, stanowi jedno ze sztandarowych dzieł baroku.